Co powinienem robić? Kim być? Jak żyć? Nie wszyscy ludzie poszukują odpowiedzi na takie pytania i nie we wszystkich kulturach i epokach uznaje się je za równie palące, ale w naszych czasach tego rodzaju pytania padają stosunkowo często. Szukamy wskazówek w religii, w filozofii, w literaturze i w nauce albo zwracamy się o pomoc do innych ludzi. Zdarza nam się doświadczać przebłysków zrozumienia i nagłych objawień. Postanawiamy się zmienić – przezwyciężyć dawne nawyki, obrać nowe cele. Jednak niemalże zawsze nasze mocne postanowienia spełzają na niczym.
J. Haidt, Szczęście. Od mądrości starożytnych po koncepcje współczesne, GWP, Gdańsk 2007
Czy tak musi być? Czy zawsze nasze postanowienia muszą pozostać w intymnym zaciszu nas samych? A może warto, przezwyciężyć to co zatrzymuje nas przed zmianą? Jutro rozpoczynam kolejny cykl zajęć. Spotkam nowych ludzi, nowe poglądy i nowy, najlepszy sposób na życie... Wspólnie będziemy odpowiadać na pytania z przywołanego wcześniej tekstu... To tylko jeden z możliwych sposobów szukania odpowiedzi na postawione pytania...Warto jednak pamiętać, że zawsze jest łatwiej, gdy obok jest drugi Człowiek , dlatego trzeba otworzyć oczy i dostrzec tego, Kto jest w pobliżu... Spotkanie z drugim Człowiekiem, najciekawsza podróż...:-) Może Twoja podróż zaczyna się już dziś?
***
Sprawom człowieczeństwa poświęcono wiele stronic grubych ksiąg, niezliczone metry taśm filmowych, karty prywatnych pamiętników i wiele rozmów toczących w rozmaitych miejscach. Człowieczeństwo to zagadnienie, które jest przedmiotem moich rozmyślań i refleksji...Czasem wstydzę się naszego człowieczeństwa. Ludzie zdolni są do takich okrutnych czynów, a skoro inni, to mniej lub bardziej potencjalnie ja również...To mnie martwi i przeraża. Robię wszystko, by żyć w sposób godny, dobry, by nie wstydzić się swoich czynów. Różnie z tym bywało w przeszłości, i dziś zdarzają się mniejsze lub większe potknięcia, czasem upadki. Najważniejsze jednak by się nie przewrócić lub w ostateczności podnieść. Ciągle szukam przepisu na bycie człowiekiem. Gdzie? Lubię podpatrywać i podsłuchiwać ludzi na ulicy, w sklepach, autobusie. Staram się dostrzegać przejawy człowieczeństwa w otaczającym świecie. Wiele drobnych zdarzeń wzrusza mnie i rozczula, czasem zachwyca. Chcę podzielić się tym co dostrzegam.
Wczoraj po południu szłam jedną z głównych ulic Gdyni. Niemalże na środku chodnika klęczał żebrzący mężczyzna, scena niestety nierzadka. W zasadzie nie wzbudzająca większego, a może żadnego zainteresowania. Dziś widząc żebraków przyspieszamy, odwracamy wzrok lub tak współcześnie, asertywnie mówimy nie. Ja oczywiście także (poza pewnym przyzwyczajeniem, do widoku żebraków, moje "nie" związane jest z przekonaniem, że dając "pomoc" w takiej formie faktycznie bardziej szkodzimy, zwłaszcza dzieciom, wyjątkiem w moim przekonaniu są ludzie w podeszłym wieku). Niemalże minęłabym tego człowieka "nie widząc". Jednak tym razem sytuacja była inna. Żebrzący człowiek karmił psa. Małego, brudnego, wychudzonego kundelka, który błyskawicznie zjadał podawane mu kąski, widać był bardzo głodny. Nie wiem czy pies należał do żebrzącego mężczyzny..Wiem, że człowiek podzielił się tym czego sam nie miał zbyt dużo. Już ten widok był rzadki, wzruszający i tak bardzo "zczłowieczały". Przystanęłam by podpatrzeć jak to jest BYĆ CZŁOWIEKIEM. Do mężczyzny i psa podeszła skromnie ubrana staruszka. Podała mężczyźnie gofra, którego jadła, z prośbą by dał go psu ... Człowieczeństwo stało koło mnie, uciekłam by nie rozpłakać się na środku ulicy...
